Skip to main content

လက်ဆောင်

     တကယ်တော့ ဘာမှမထူးခြားသည့် သတင်းတစ်ပုဒ်ပါ၊၊ ဟုတ်သည်လေ၊၊ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း ဘော်ဒါဆောင်တစ်ခုတွင် ဆရာမတစ်ယောက် ထပ်တိုးလာသည်မှာ ဘာမှမထူးဆန်းပါ၊၊ သို့သော် ထိုတစ်ယောက်သော ဆရာမက ကျနော်ဘဝထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ အမြစ်တွယ်ဝင်ရောက်သွားခဲ့ခြင်းကို ထူးဆန်းသည်ဟု ကျနော်ဆိုချင်ပါသည်၊၊
     တကယ်တော့ ကျနော် ဘာသိဘာသာ နေခဲ့တာဖြစ်သည်၊၊ ကျနော်သူမကို စာပင်သွားမမေးပါ၊၊ ဆိုရပါလျင် ကျနော်သည် မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်လွန်းသော ခေါင်းမာသော ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်၊၊ ဒီလိုနင့်ပင် ကျနော်သူမနှင့် ရက်အတန်ကြာ စကားမပြောဖြစ်ပါ၊၊
    တစ်ညနေခင်းတွင်တော့ သူမကျနော်ကို Biology သင်ခန်းစာကို ရုတ်တရက် မေးချလာခဲ့သည်၊၊ မေးခွန်းးတစ်ချို့ကို ကျနော်ဖြေခဲ့ပြီး သူမနှင့် စကားအနည်းငယ်ပြောဖြစ်ခဲ့သည်၊၊ အဲဒီနောက်ပိုင်းတွင် ညတိုင်းလိုလို သူမနှင့်စကားပြောဖြစ်ခဲ့သည်၊၊ ရင်းနှီးမှု့ အချိန်ကြာမြင့်လာသည်နှင့်အမျှ သူမထံတွင်ရှိနေသော တစ်ချို့သော အတွေးများက ကျနော်စိတ်ထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်၊၊
    ကျနော်ငယ်စဉ်ဘဝက ခတ်ကြောင်ကြောင် မေးခွန်းများကို အမြဲမေးလေ့ရှိသောကြောင့် သူငယ်ချင်းများနှင့်သိပ်အဆင်မပြေလှပါ၊၊ သူငယ်ချင်းများကသတ်မှတ်သည်မှာ စာကြမ်းပိုး ငကြောင် ဖြစ်သည်၊၊ ကျနော်က ညဉ်းခုံရသည်က ုိဝါသနာပါလှသည်၊၊ အဲဒီဝါသနာကြောင့်ပင် လူမုန်းများခဲ့တာဖြစ်သည်၊၊ ကျနော် အများဆုံးပြောဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းက ဘာသာရေးဆိုင်ရာများဖြစ်သည်၊၊ (ယခုတော့ မပြောတော့ပါ၊၊ စကားချပ်)
ကျနော်က ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှု့များကို အမြဲလိုလို မေးခွန်းများထုတ်ခဲ့သည်၊၊     များသောအားဖြင့် ့်ဒီမေးခွန်းများက ကပ်သီးကပ်သတ်မေးခွန်းများဖြစ်သည်၊၊ သူမကို ကျနော်အများဆုံးမေးဖြစ်ခဲ့သည်မှာလဲ ဘာသာရေးဆိုင်ရာများ ဖြစ်သည်၊၊ သူမက သူမရဲ့ ခိုင်မြဲလှသော ယုံကြည်ချက်များဖြင့် ဖြေခဲ့တာဖြစ်သည်၊၊ တကယ်တော့ သူမသည် ကျနော်ထက် ၁ နှစ်ကျော် ခန့်သာကြီးသည်၊၊ မပြိုလဲနိူင်သော ယုံကြည်ချက်မျိုးကို သူမ ဘယ်ကဲ့သို့ ရသည်ကို ကျနော်မသိပါ၊၊
အမြဲလိုလို ခြောက်ကပ်နေသော ကျနော်ဘဝထဲ ရုတ်တရက် မိုးများရွာသွန်းသကဲ့သို့ သူမ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်၊၊ လောကကြီးထဲမှ တာဝန်များနှင့် ဝတ္တရားများ အကြောင်း သူမ ကျနော်ကို သင်ကြားပေးခဲ့သည်၊၊ အထီးကျန်ဘဝထဲမှ ကရုဏာတရားကို ခံစားနိူင်ရန် လမ်းပြပေးသည်၊တကယ်တော့ သူမသည် ကျနော်အတွက် မီးအိမ်ရှင် ဖြစ်သည်၊၊ ပျောက်ဆုံးနေသော အရာပေါင်းမြောက်များစွာ သူမကြောင့်သာ ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့တာဖြစ်သည်၊၊ အကြိမ်ကြိမ် ကျနော် လမ်းလွဲခဲ့တိုင်း သူမကတော့ အပြစ်တင်စကား တစ်ခွန်းပင် မပြောခဲ့ပါ၊၊ အမှောင်ထဲတွင် ရောက်တိုင်း သူမရဲ့ လမ်းညွန်ချက်များက အခါပေါင်းများစွာ ကျနော်ရဲ့ ဒဏ်ချက်များကို ပျောက်ကင်းစေခဲ့သည်၊၊၊
    သူမအပေါ် ကျနော်ရဲ့ ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းများကို သူငယ်ချင်းများက ရူးသည်ဟုပြောကြသည်၊၊ သူမသည် လူသားတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သောကြောင့် သူမ မှားယွင်းသည့်အချိန်များလဲ ရှိကောင်းရှိပါလိမ့်မည်၊၊ သို့သော် ယခုချိန်ထိ သူမနှင့်ထပ်တူညီသော သက်ရှိထင်ရှား ပုဂ္ဂိုလ် ကျနော်ကျင်လည်သော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှာမတွေ့မိသေးပါ၊၊

 သူမသည ်ကျနော်အတွက်တော့ ဘုရားသခင်ပေးသော လက်ဆောင်ပင် ဖြစ်သည်၊၊

Comments

Popular posts from this blog

ဘာသာစကား

ဘာသာစကားဆုိတာ ေနရာေဒသကုိမူတည္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားေလ့ရွိပါတယ္၊၊ ျမန္မာျပည္မွာဆုိ ဗမာစကားကုိ တစ္ႏူိင္ငံလံုးနီးပါး ေျပာၾကေပမယ့္ ေနရာေဒသ မတူတာနဲ႔အမွ် ေလသံေတြ ကြဲျပားေနတတ္တယ္၊၊ ဥပမာ ေျမာက္ပုိင္းသားေတြ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေျပာၾကတဲ့ ေလသံမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မတူတာကုိ ၾကံဳဖူးတဲ့သူတုိင္းသိႏူိင္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ဆုိ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္တုိင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ေလသံေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားမွန္း မေျပာပဲ သိၾကတယ္၊၊ တကယ္လဲ က်ေနာ္က တဝမ္းပူနဲ႔ သ သံ ဘယ္လုိမွ ကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊၊ ဘဝေပးကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေနရာေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္၊၊ တခါတေလ ကုိယ့္အုပ္စုထဲမွာ ဗမာလူမ်ဳိးစစ္စစ္တစ္ေယာက္မွ မပါပဲ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုျဖစ္ေနတတ္တာကုိလဲ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံဝဲဝဲေလးေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကျပန္ေရာ၊၊ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ ေလသံေတြနဲ႔ ခ်စ္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊၊ အဲဒီ စကားဝဲတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက တခါတခါ ရယ္ေမာစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္၊၊ က်ေနာ္ ၾကားမိ...

မင်္ဂလာပါ

ဒီ Blog လေးမှာ ပထမဦးဆုံး ပိုစ့်ကို Published လုပ်ခဲ့တာက 2010 ခုနှစ် သြဂုတ်လဆိုတော့ 12 နှစ် နီးပါး ရှိခဲ့ပြီပေါ့။ နောက်ဆုံးရေးခဲ့တဲ့ ပို့စ်ကျတော့ 2013 ခုနှစ် ဇူလိုင်လဆိုတော့ ဒီ Blog လေးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားခဲ့တာ 9 နှစ်ကျော်ကျော် ရှိခဲ့ပြီ။   စာရေးသူ အသက်က 20 ကျော် စွန်းစွန်းလေးနဲ့ အမေရိကား ရောက်လာခဲ့တဲ့အချိန်မှာ အိမ်လွမ်းတဲ့ ဒဏ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရတာတွေကို ကုစားတဲ့အနေနဲ့ Blog ကို စရေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက သာမန်ပြည်သူတွေအနေနဲ့ မြန်မာပြည်မှာ အင်တာနက်ကို တစ်နာရီ ၁၅၀၀ ကျပ်နဲ့ အင်တာနက်ကဖီးတွေမှာ တမေ့တမော သုံးနေရတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ ပြည်တွင်းက လူတွေနဲ့ အရမ်းကြီး အဆက်အသွယ်တွေ လွယ်ကူမြန်ဆန်ခဲ့တာတော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။   အဲ့ဒီကာလတွေတုန်းက များသောအားဖြင့်တော့ ပြည်ပနေ မြန်မာ Blogger တွေ အချင်းချင်းပဲ သူ့ blog ကိုယ့် blog သွားလည်ကြ၊ စာတွေဖတ်၊ Comment တွေ ရေးရင်းနဲ့ အထီးကျန်မှုတွေကို ဖြေဖျောက်ခဲ့ရတာတွေကို အသေအချာ မှတ်မိတယ်။ မနိုင်းနိုင်းစနေ၊ ကိုညီလင်းသစ်၊ မစန်းထွန်းနဲ့ သက်တန့်ချိုတို့ကိုတော့ အခုထိ သေသေချာချာကြီးကို မှတ်မိနေတုန်း။ နောက် အာဖရိကမှာ တာဝန်ကျတဲ့ မြန်မာဆရာဝန် Blogger...

ကမ္ဘာသစ်

သူငယ်ချင်းရေ     ငါတို့တွေ ကျောင်းပြီးကတည်းက မတွေ့ကြတော့ဘူးနော်၊၊ ကျောင်းတော်ကြီးတုန်းက ငါတို့တွေ အိပ်မက်တွေကိုယ်စီနဲ့ ဘဝအတွက် အုတ်မြစ်ကိုယ်စီ ချခဲ့ကြတယ်၊၊ တချို့တွေလဲ ကိုယ့်လမ်းကြောင်းပေါ် ကိုယ်စီလျှောက်လို့။ မမျော်လင့်ပဲနဲ့ ဘဝဆိုတဲ့ ပင်လယ်ကြီးက ငါတို့အတွက် ကျယ်ပြန့်လွန်းနေတယ်၊၊     သူငယ်ချင်းရေ မင်းမှတ်မိသေးလား၊၊ ငါတို့တွေ မွေးရပ်မြေ အတွက် အိပ်မက်ကိုယ်စီ မက်ခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ မင်းဖြစ်ချင်ခဲ့တဲ့ အိပ်မက်တွေကို ငါအခုထိမှတ်မိနေတုန်းပဲ၊၊ ဆယ်ကျော်သက် စိတ်ကူးတွေနဲ့ ငါတို့တတွေ လောကကြီးကို လှပသွားအောင် ဆေးရောင်စုံ ချယ်ခဲ့ကြတယ်၊၊ လောဘဇောတိုက်တဲ့ လူတွေအကြောင်း ငါတို့တွေ ဝိုင်းပြီးရှုံ့ချခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ အတ္တကြီးတဲ့ လူ့ငနဲတွေရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ငါတို့တတွေ အံ့သြခဲ့ကြသေးတယ်၊၊     လောကကြီးက ငါတို့ထင်ထားတာထက် ပိုပြီးတော့ ရှုပ်ထွေးနေတယ်၊၊ ရံဖန်ရံခါကြတော့ ငါတို့ထင်ထားတဲ့ မှားယွင်းမှုတွေက လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတွေတဲ့၊၊ ငါတို့တွေအမြဲ ပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်ခြင်းစာတရားက ပျော့ညံ့မှုတဲ့၊၊ သူငယ်ချင်းရယ် မိုးခါးရေတွေသောက်နေတဲ့ လူတွေကြားမှာ ငါတို့ရဲ့ သစ္စာတရားက အရောင်မလက်တော့တာ အမ...