Skip to main content

တွေးမိတွေးရာ ( ၃ )

ဒီခရီးတစ်ခုကို  ခေါင်းမော့ ရင်ကော့ပြီး လျှောက်ခဲ့ဖူးသလို  လူတွေနဲ့ ဟိုးဝေးဝေးကနေ မျက်နှာငယ်စွာ လျှောက်ခဲ့ရဖူးတဲ့ အချိန်တွေလဲ ရှိခဲ့ပါတယ်၊၊ ငါးပျံတစ်လှည့် ဗုံလုံတစ်လှည့် ဆိုတဲ့ စကားပုံလေးအတိုင်းပဲပေါ့၊၊ ဘဝက ရေစီးထဲက သစ်ရွက်ငယ်ကလေးလို အလိုက်သင့် မျှောလို့ ဘယ်ကမ်းကပ်မယ်ဆိုတာ  မသိခဲ့တဲ့ အချိန်တွေလဲ ရှိခဲ့တာပေါ့၊၊ ရံဖန်ရံခါတော့ အမှောင်ထဲက ပျပျလေး မြင်ရတဲ့ မီးရောင်လေးကို အားတင်းပြီး ကူးခပ်မိတာမျိုးလဲ ရှိခဲ့တယ်၊၊ လမ်းသင့်လို့ ဖေးမသွားသူတွေနဲ့ ဆုံခွင့်ရခဲ့သလို အတ္တကြီးစွာ မိမိကိုယ်ကျိုးအတွက် တပါးသူရဲ့ ဘဝကို ခုတုံးလုပ်ပြီး အမြင့်တက်သွားသူတွေလဲ ရှိလေရဲ့၊၊

ဖေးမသူတွေထဲမှာ အမှတ်တရအဖြစ်ဆုံးကတော့ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း တက်ခဲ့တုန်းက ဆရာ့ရဲ့ ဆုံးမစကားတစ်ခွန်းပါပဲ၊၊ ကံကောင်းခြင်းဆိုတာ စောင့်မျှော်နေတုန်း ရောက်ရှိလာတဲ့ လက်ဆောင်တစ်ခု မဟုတ်ပါဘူးတဲ့၊၊  မိမိလုပ်ဆောင်ထားတဲ့ အလုပ်နဲ့ အခွင့်အရေးတိုက်ဆိုင်သွားတာကိုမှ ကံကောင်းခြင်းလို့ ခေါ်ပါတယ်တဲ့၊၊ ဒီလို တန်ဖိုးရှိတဲ့ ဆုံးမစကားတွေနဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို ပြင်ဆင်တည့်မတ်ခဲ့တာလဲ အခါပေါင်းမနည်းခဲ့ပါဘူး၊၊ ခုဆိုရင် ငါတစ်နေ့ ကံကောင်းမှာပါဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်မျိုးနဲ့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတတ်ခဲ့ပါတယ်၊၊

တခါတုန်းက ကိုယ်ကျင်လည်ရာ ဒီမိသားစုလေးရဲ့ကံကြမ္မာကို ကိုယ့်အားထုတ်မှုနဲ့ပြောင်းလဲပေးနိူင်မယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတယ်၊၊ ဒါပေမယ့်လေ ကိုယ့်ဘဝလေးကိုတောင် စိတ်ကြိုက်ဖန်တီးလို့ မရနိူင်မှန်း သင်ခန်းစာတွေလဲ ရခဲ့ပြီးတဲ့နောက် တချို့သော အရာတွေကို နားလည်လာခဲ့သလိုပါပဲ၊၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မျှော်လင့်ချက်ဆိုတာ လူသားတွေအတွက် ရှင်သန်နေနိူင်ဖို့ အကြီးဆုံးတွန်းအားပေးတဲ့ ရင်းမြစ်ကြီးမဟုတ်လား၊၊ ဒီတော့ အသက်ရှူသံတွေ မရပ်တန့်သွားသ၍ မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ ရုန်းကန်သွားရမှာပါ၊၊

တကယ်လို့များ ကံကောင်းခြင်းတွေဟာ ဒုက္ခမိုးရေစက်တွေရဲ့နောက်မှာ ကပ်ပြီး ပါလာခဲ့မယ်ဆိုရင်၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်လို့မပျော်တဲ့ညပေါင်းများစွာထဲက တစ်ညဟာ ကျနော့်အတွက်  ပြုပြင် ပြောင်းလဲမှုတွေ ဖြစ်စေခဲ့မယ်ဆိုရင်၊ ဒါမှမဟုတ် ငိုကြွေးနေခဲ့တဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားတွေ ဖြစ်စေခဲ့မယ်ဆိုရင် ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ပြဿနာတွေအတွက် ကျနော် ညည်းတွားနေမှုတွေဟာ အကျိုးမရှိတဲ့ ဗလာနတ္တိပါပဲ၊၊

ရင့်ကျက်မှုဆိုတာ ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ အချိန်ကာလတွေမှာ ကြုံဆုံခဲ့ရတဲ့ ပြဿနာတွေပေါ် အမှန်အတိုင်းရှုမြင် သုံးသပ်နိူင်ခြင်းကို ဆိုလိုပါတယ်တဲ့၊၊ ကျနော်ကတော့ ဖြတ်သန်းနေဆဲလူတစ်ယောက်ပေါ့၊၊

Comments

ေကာင္းဆု(ခရမ္းေျျမ) said…
အရမ္းတိုက္ဆိုင္္တယ္ ေလးစားပါတယ္ စာေရးသူ

Popular posts from this blog

ဘာသာစကား

ဘာသာစကားဆုိတာ ေနရာေဒသကုိမူတည္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားေလ့ရွိပါတယ္၊၊ ျမန္မာျပည္မွာဆုိ ဗမာစကားကုိ တစ္ႏူိင္ငံလံုးနီးပါး ေျပာၾကေပမယ့္ ေနရာေဒသ မတူတာနဲ႔အမွ် ေလသံေတြ ကြဲျပားေနတတ္တယ္၊၊ ဥပမာ ေျမာက္ပုိင္းသားေတြ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေျပာၾကတဲ့ ေလသံမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မတူတာကုိ ၾကံဳဖူးတဲ့သူတုိင္းသိႏူိင္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ဆုိ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္တုိင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ေလသံေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားမွန္း မေျပာပဲ သိၾကတယ္၊၊ တကယ္လဲ က်ေနာ္က တဝမ္းပူနဲ႔ သ သံ ဘယ္လုိမွ ကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊၊ ဘဝေပးကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေနရာေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္၊၊ တခါတေလ ကုိယ့္အုပ္စုထဲမွာ ဗမာလူမ်ဳိးစစ္စစ္တစ္ေယာက္မွ မပါပဲ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုျဖစ္ေနတတ္တာကုိလဲ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံဝဲဝဲေလးေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကျပန္ေရာ၊၊ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ ေလသံေတြနဲ႔ ခ်စ္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊၊ အဲဒီ စကားဝဲတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက တခါတခါ ရယ္ေမာစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္၊၊ က်ေနာ္ ၾကားမိ...

မင်္ဂလာပါ

ဒီ Blog လေးမှာ ပထမဦးဆုံး ပိုစ့်ကို Published လုပ်ခဲ့တာက 2010 ခုနှစ် သြဂုတ်လဆိုတော့ 12 နှစ် နီးပါး ရှိခဲ့ပြီပေါ့။ နောက်ဆုံးရေးခဲ့တဲ့ ပို့စ်ကျတော့ 2013 ခုနှစ် ဇူလိုင်လဆိုတော့ ဒီ Blog လေးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားခဲ့တာ 9 နှစ်ကျော်ကျော် ရှိခဲ့ပြီ။   စာရေးသူ အသက်က 20 ကျော် စွန်းစွန်းလေးနဲ့ အမေရိကား ရောက်လာခဲ့တဲ့အချိန်မှာ အိမ်လွမ်းတဲ့ ဒဏ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရတာတွေကို ကုစားတဲ့အနေနဲ့ Blog ကို စရေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက သာမန်ပြည်သူတွေအနေနဲ့ မြန်မာပြည်မှာ အင်တာနက်ကို တစ်နာရီ ၁၅၀၀ ကျပ်နဲ့ အင်တာနက်ကဖီးတွေမှာ တမေ့တမော သုံးနေရတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ ပြည်တွင်းက လူတွေနဲ့ အရမ်းကြီး အဆက်အသွယ်တွေ လွယ်ကူမြန်ဆန်ခဲ့တာတော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။   အဲ့ဒီကာလတွေတုန်းက များသောအားဖြင့်တော့ ပြည်ပနေ မြန်မာ Blogger တွေ အချင်းချင်းပဲ သူ့ blog ကိုယ့် blog သွားလည်ကြ၊ စာတွေဖတ်၊ Comment တွေ ရေးရင်းနဲ့ အထီးကျန်မှုတွေကို ဖြေဖျောက်ခဲ့ရတာတွေကို အသေအချာ မှတ်မိတယ်။ မနိုင်းနိုင်းစနေ၊ ကိုညီလင်းသစ်၊ မစန်းထွန်းနဲ့ သက်တန့်ချိုတို့ကိုတော့ အခုထိ သေသေချာချာကြီးကို မှတ်မိနေတုန်း။ နောက် အာဖရိကမှာ တာဝန်ကျတဲ့ မြန်မာဆရာဝန် Blogger...

ကမ္ဘာသစ်

သူငယ်ချင်းရေ     ငါတို့တွေ ကျောင်းပြီးကတည်းက မတွေ့ကြတော့ဘူးနော်၊၊ ကျောင်းတော်ကြီးတုန်းက ငါတို့တွေ အိပ်မက်တွေကိုယ်စီနဲ့ ဘဝအတွက် အုတ်မြစ်ကိုယ်စီ ချခဲ့ကြတယ်၊၊ တချို့တွေလဲ ကိုယ့်လမ်းကြောင်းပေါ် ကိုယ်စီလျှောက်လို့။ မမျော်လင့်ပဲနဲ့ ဘဝဆိုတဲ့ ပင်လယ်ကြီးက ငါတို့အတွက် ကျယ်ပြန့်လွန်းနေတယ်၊၊     သူငယ်ချင်းရေ မင်းမှတ်မိသေးလား၊၊ ငါတို့တွေ မွေးရပ်မြေ အတွက် အိပ်မက်ကိုယ်စီ မက်ခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ မင်းဖြစ်ချင်ခဲ့တဲ့ အိပ်မက်တွေကို ငါအခုထိမှတ်မိနေတုန်းပဲ၊၊ ဆယ်ကျော်သက် စိတ်ကူးတွေနဲ့ ငါတို့တတွေ လောကကြီးကို လှပသွားအောင် ဆေးရောင်စုံ ချယ်ခဲ့ကြတယ်၊၊ လောဘဇောတိုက်တဲ့ လူတွေအကြောင်း ငါတို့တွေ ဝိုင်းပြီးရှုံ့ချခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ အတ္တကြီးတဲ့ လူ့ငနဲတွေရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ငါတို့တတွေ အံ့သြခဲ့ကြသေးတယ်၊၊     လောကကြီးက ငါတို့ထင်ထားတာထက် ပိုပြီးတော့ ရှုပ်ထွေးနေတယ်၊၊ ရံဖန်ရံခါကြတော့ ငါတို့ထင်ထားတဲ့ မှားယွင်းမှုတွေက လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတွေတဲ့၊၊ ငါတို့တွေအမြဲ ပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်ခြင်းစာတရားက ပျော့ညံ့မှုတဲ့၊၊ သူငယ်ချင်းရယ် မိုးခါးရေတွေသောက်နေတဲ့ လူတွေကြားမှာ ငါတို့ရဲ့ သစ္စာတရားက အရောင်မလက်တော့တာ အမ...