Skip to main content

Saving Fish from Drowning

ခုတလော အင်မတန်မှ စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလွန်းလှတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်လေးကို ဖတ်ပြီးသွားပါတယ်၊၊ ဒီစာအုပ်လေးကို ဝယ်ဖြစ်ခဲ့ပုံက ဒီလိုပါ၊၊ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို ဆေးရုံလိုက်ပို့ရင်း သူ့ဆေးစစ်ချက်စောင့်နေတဲ့  အချိန်လေးမှာ ဆေးရုံဘေးနားက စာအုပ်ဆိုင်လေးဆီကို လျှောက်ကြည့်မိပါတယ်၊၊ စာအုပ် သုံးလေးအုပ်လောက်ကြည့်ပြီးတဲ့အထိ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ စာအုပ်အမျိုးအစားကို ရှာမတွေ့မိပါဘူး၊၊ ဒါနဲ့ ကောင်တာနားကို ဖြတ်လျှောက်သွားမိတော့ ဒီစာအုပ်လေးက ကျနော့် မျက်စိကို အမိအရ ဆွဲယူလိုက်တော့တယ်၊၊
အင်းလေးကန်ပေါ်မှာ ရှမ်းလေးတစ်ယောက် လှေလှော်နေတဲ့ ပုံလေးပါ၊၊ ဒါပေမယ့် ဒီပုံကို ကျနော် သတိမထားမိခဲ့ပါဘူး ၊၊ ဒီစာအုပ်ဟာ မြန်မာပြည်အကြောင်း ရေးထားမှန်းလဲ ကျနော် မသိခဲ့မိဘူး၊၊ မြန်မာပြည်သားတိုင်းစာအုပ်အဖုံးကို ကြည့်တာနဲ့ အင်းလေးနဲ့ပတ်သက်မှန်း သိသာထင်ရှားပေမယ့် အဲဒီပုံကို ဂရုမပြုမိခဲ့ဘူး၊၊
ရင်းနှီးခဲ့ဖူးတဲ့ အပေါင်းအသင်းတစ်ယောက်ကို ပြန်တွေ့သလို ခံစားချက်ကြောင့် ဒီစာအုပ်ကို  ဝယ်လာခဲ့မိတာပါ၊၊

 စာအုပ်ဝယ်ပြီးလို့နှစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိ စာအုပ်ကို မကိုင်ဖြစ်သေးပါဘူး၊၊ ကျောင်းစာတွေရှုပ်နေတာရော  မအားတာတွေကြောင့်ပါ၊၊ စာအုပ်ကို  စဖတ်ဖြစ်တော့ ပထမအစပိုင်းမှာ  တရုတ်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထူးဆန်းစွာ ခရစ္စမတ်  မတိုင်ခင် သေဆုံးသွားပုံနဲ့  အစပျိုးထားပါတယ်၊၊ နောက်ပိုင်း စာမျက်နှာတွေမှာ သေဆုံးသူအမျိုးသမီးကနေပြီး ဇာတ်အိမ်တစ်ခုလုံးကို ပြန်လည်ပြောပြထားပုံ ရေးဖွဲ့ထားပါတယ်၊၊ အဲဒီမှာ သူမ မသေခင်က မြန်မာပြည်ကို သူမရဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အလည်သွားဖို့ရာပြင်ဆင်ထားတယ်လို့ ဆိုတဲ့အခန်းရောက်မှ စာအုပ်အဖုံးကို ပြန်ကြည့်ပြီး ဒါအင်းလေးပါလားလို့ သိတာပါ၊၊ ကျနော် ချာတူးလန်တာကတော့ မပြောပါနဲ့တော့ :)
ဒါကတော့စာအုပ်နောက်ဖုံးပါ၊၊စာရေးသူ Amy Tan ဟာ တရုတ်လူမျိုး အမေရိကန်ဖွား ဖြစ်ပါတယ်၊၊ သူမရဲ့သားသမီးတွေကို လုပ်ခွင့်မပြုတဲ့ အရာဆယ်မျိုး  အကြောင်းကို New York Times မှာ ဆောင်းပါးတစ်ပိုဒ်အဖြစ်တင်ခဲ့တာ လူပြောတော်တော်များခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးတစ်ပိုဒ်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်၊၊ (ဒါက စကားချပ် ) လိုရင်းကို ပြန်သွားပါမယ် :)

ဇာတ်လမ်းအကျဉ်းကတော့ အမေရိကန် ခရီးသွား၁၁ယောက်ဟာ  မြန်မာပြည်ထဲကို လေဆိပ်ကနေ မဝင်ပဲ နယ်စပ်ကနေ  တရားဝင်  ဖြတ်ကျော်ဝင်ရောက်ဖို ့ ကြိုးစားချိန်မှာ ကြုံရတဲ့အခက်အခဲတွေကိုရေးဖွဲ့ထားတာပါ၊၊ကျနော့်အထင် စာရေးသူဟာ မြန်မာပြည်ကို ရောက်ဖူးခဲ့ပြီး အသေးစိတ်လေ့လာခဲ့ဖူးသူတစ်ယောက်
ဖြစ်နိူင်ပါတယ်၊၊  ဇာတ်လမ်းရဲ့ အထွတ်အထိပ်ကတော့ ခရီးသွားအုပ်စုကို တောတွင်းမှာ ပုန်းအောင်းနေတဲ့ ကရင်မျိုးနွယ်စုတစ်စုက လှည့်ဖျားခေါ်ယူပြီး သူတို့နဲ့ အတူတူနေထိုင်စေတဲ့အခန်းပါ၊၊

 ကရင်မျိုးနွယ်စုတွေဟာ  ခရီးသွားအုပ်စုကို အဲဒီလို လုပ်ရခြင်းက အကြောင်းရှိပါတယ်၊၊ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းတစ်ရာလောက်တုန်းက သူတို့မျိုးနွယ်စုတွေယုံကြည်ကိုးကွယ်ခဲ့တဲ့ ဥရောပသား မျက်နှာဖြူ လူတစ်ဦးရှိခဲ့ဖူးပါတယ်၊၊ အဲဒီလူဟာ ဖဲချပ်တွေနဲ့ မျက်လှည့်ပြရာမှာ  အလွန်ပါးနပ်ပြီး အဲဒီခေတ်က လူတွေကို သူဟာ နတ်များအားလုံးရဲ့  အကြီးအကဲဖြစ်တယ်ဆိုပြီး လိမ်လည်ခဲ့ပါတယ်၊၊ သူ့ကို ယုံကြည်ပြီး နောက်လိုက်တဲ့ လူတွေ ထောင်သောင်းချီ ရှိလာခဲ့တယ်၊၊ ဒါနဲ့ ဗြိတိသျှ အစိုးရက သူ့ကို ဖမ်းဖို့  ဝရမ်းထုတ်ပါတယ်၊၊ ဒီအခါမှာ သူက ကရင်မျိုးနွယ်စုနဲ့အတူ တောတွင်းထဲကို ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်သွားပါတယ်၊၊ စစ်တပ်က ဖမ်းဆီးဖို့လာတိုင်း သူဟာလွတ်အောင် ပြေးပုန်းနိူင်ခဲ့တယ်၊၊  အဲဒါနဲ့ပဲ ကရင်လူမျိုးစုတွေဟာ သူ့ကို ကိုယ်ပျောက်အစွမ်းရှိတယ်လို့ ယုံကြည်ကြတယ်၊၊ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့မှာတော့  သူဟာ နေ့လည်စာစားနေတုန်းမှာပဲ တောအုပ်ထဲကို လမ်းလျှောက်ပြီး ဝင်သွားတဲ့နောက် ပြန်မပေါ်လာခဲ့တော့ပါဘူး၊၊ အစွဲကြီးတဲ့ ကရင်မျိုးနွယ်စုဟာ သူပြန်လာမယ်လို့ ယုံကြည်ပြီး မျိုးစဉ်ဆက် စောင့်မျှော်နေခဲ့ကြတယ်၊၊


တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ခရီးသွားအုပ်စုထဲမှာဖဲချပ်တွေကို ကစားတတ်တဲ့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် လူငယ်လေးတစ်ယောက် ပါလာခဲ့တယ်၊၊အဲဒီလူငယ်လေး ဟာဖဲချပ်တွေကို ပျောက်စေလုပ်နိူင်တာကို မြင်ပြီး ကရင်မျိုးနွယ်စုဟာ သူတို့စောင့်မျှော်နေတဲ့ အရှင်သခင် အဖြစ် ထင်မှတ်မှားရာက ပြဿနာစလာပါတယ်၊၊ စစ်အစိုးရရဲ့ နှိပ်စက်ညင်းပန်းမှုကနေ လွတ်မြောက်အောင် သူတို့တွေကို ကိုယ်ပျောက်နည်း သင်ပေးမယ်လို့ ယုံကြည်ရာကနေ  ခရီးသွားအဖွဲ့ကို တောတွင်းထဲက စခန်းကို ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တယ်၊၊

 ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်မှာတော့ ခရီးသွားအဖွဲ့ပျောက်ဆုံးတာ တစ်ကမ္ဘာလုံး သိသွားကြပါတယ်၊၊ မြန်မာအစိုးရကိုအပြင်းအထန်ဖိအားပေးပြီး ခရီးသွားတွေကို ရှာဖွေစေပါတယ်၊၊ ဒီအခန်းမှာ အစိုးရလူကြီးမင်းများရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေကို ရေးသားပြသွားတာဟာ  အင်မတန်မှပဲ လက်တွေ့ဘဝကို ထင်ဟပ်ပါတယ်၊၊

ခရီးသွားအဖွဲ့တွေ တောနက်ထဲမှာ ငှက်ဖျားမိပြီး သေအံ့မူးမူးဖြစ်နေခဲ့တာတွေ မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ ရှေးရိုးစွဲ အယူဝါဒတွေကို အသေးစိတ်ရေးပြထားတာဟာ သည်းထိပ်ရင်ဖို ရုပ်ရှင်တစ်ကားလို ပီပြင်အသက်ဝင်လွန်းလှပါတယ်၊၊ ကျနော်  ပုံပေါ်အောင် မရေးပြတတ်တာ ခွင့်လွှတ်ကြပါ၊၊ အခွင့်အခါ ကြံုခဲ့ရင် ဖတ်ကြပါလို့ပဲ  တိုက်တွန်းလိုက်ပါတယ်၊၊

Comments

စာအုပ္ေလး စိတ္ဝင္စားလိုက္တာ
ဇာတ္အိမ္ကလည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းမွာဘဲ
ကိုယ္႕တိုင္းျပည္ထဲက လူေတြေတာင္ ေသခ်ာ မေရာက္ႏုိင္တဲ႕ေနရာက အေၾကာင္းေတြဆိုေတာ႕ ပိုစိတ္ဝင္စားတာ..
စာအုပ္ေလး ရွာဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္..
Anonymous said…
ဒိုု ့ကိုုအေမရိကန္သူငယ္ခ်င္းမေလးက
သူျမန္မာျပည္သြားတုုန္းကဖတ္ဘိုု ့ယူသြားတဲ့စာအုုပ္ေလးတအုုပ္လက္ေဆာင္ေပးဘူးတယ္။
အဲဒါျပီးေအာင္မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းစာနဲ ့ရုုန္းကန္ေနရတာနဲ ့။
ေနာက္ပုုိင္းက်ေတာ့လည္းစာအုုပ္စင္အတြင္းပုုိင္းထဲေရာက္ျပီးတျခားစာအုုပ္ေတြသာဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုုပ္အဖံုုးကိုုအိမ္ေျပာင္းေတာ့မွေသခ်ာၾကည့္မိျပီး ေအာ္..အင္းေလးပံုုေလးဘဲ။ ေနရာသစ္ေရာက္ရင္ျပန္ဖတ္အုုန္းမယ္ဆုုိစကၠဴပုုန္းထဲထဲ့လုုိက္တာမျမင္ကြယ္ရာေရာက္ေနျပန္တယ္။
တိမ္ျပာညႊန္းေတာ့မွ တခ်ဳိ ့အခန္းေတြျပန္သတိရလာတယ္။
ျပန္ျပီးအစကေနဖတ္လိုုက္အုုန္းမယ္။
စာအုုပ္ေလးတအုုပ္ကိုုတုုိက္တိုုက္ဆုုိင္ဆုုိင္ေတြ ့ရတာအံ့ၾသမိတယ္။
အိုုင္အိုုရာ

Popular posts from this blog

ဘာသာစကား

ဘာသာစကားဆုိတာ ေနရာေဒသကုိမူတည္ၿပီး ကြဲျပားျခားနားေလ့ရွိပါတယ္၊၊ ျမန္မာျပည္မွာဆုိ ဗမာစကားကုိ တစ္ႏူိင္ငံလံုးနီးပါး ေျပာၾကေပမယ့္ ေနရာေဒသ မတူတာနဲ႔အမွ် ေလသံေတြ ကြဲျပားေနတတ္တယ္၊၊ ဥပမာ ေျမာက္ပုိင္းသားေတြ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေျပာၾကတဲ့ ေလသံမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ မတူတာကုိ ၾကံဳဖူးတဲ့သူတုိင္းသိႏူိင္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ္ဆုိ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္တုိင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ေလသံေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားမွန္း မေျပာပဲ သိၾကတယ္၊၊ တကယ္လဲ က်ေနာ္က တဝမ္းပူနဲ႔ သ သံ ဘယ္လုိမွ ကြဲေအာင္ မေျပာတတ္ပါဘူး၊၊ ဘဝေပးကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေနရာေဒသ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံခြင့္ရခဲ့ပါတယ္၊၊ တခါတေလ ကုိယ့္အုပ္စုထဲမွာ ဗမာလူမ်ဳိးစစ္စစ္တစ္ေယာက္မွ မပါပဲ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုျဖစ္ေနတတ္တာကုိလဲ ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါတယ္၊၊ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ဗမာစကားေျပာတဲ့ေလသံဝဲဝဲေလးေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကျပန္ေရာ၊၊ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ ေလသံေတြနဲ႔ ခ်စ္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္၊၊ အဲဒီ စကားဝဲတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက တခါတခါ ရယ္ေမာစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္၊၊ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္၊၊ က်ေနာ္ ၾကားမိ...

မင်္ဂလာပါ

ဒီ Blog လေးမှာ ပထမဦးဆုံး ပိုစ့်ကို Published လုပ်ခဲ့တာက 2010 ခုနှစ် သြဂုတ်လဆိုတော့ 12 နှစ် နီးပါး ရှိခဲ့ပြီပေါ့။ နောက်ဆုံးရေးခဲ့တဲ့ ပို့စ်ကျတော့ 2013 ခုနှစ် ဇူလိုင်လဆိုတော့ ဒီ Blog လေးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားခဲ့တာ 9 နှစ်ကျော်ကျော် ရှိခဲ့ပြီ။   စာရေးသူ အသက်က 20 ကျော် စွန်းစွန်းလေးနဲ့ အမေရိကား ရောက်လာခဲ့တဲ့အချိန်မှာ အိမ်လွမ်းတဲ့ ဒဏ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရတာတွေကို ကုစားတဲ့အနေနဲ့ Blog ကို စရေးဖြစ်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက သာမန်ပြည်သူတွေအနေနဲ့ မြန်မာပြည်မှာ အင်တာနက်ကို တစ်နာရီ ၁၅၀၀ ကျပ်နဲ့ အင်တာနက်ကဖီးတွေမှာ တမေ့တမော သုံးနေရတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ ပြည်တွင်းက လူတွေနဲ့ အရမ်းကြီး အဆက်အသွယ်တွေ လွယ်ကူမြန်ဆန်ခဲ့တာတော့ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။   အဲ့ဒီကာလတွေတုန်းက များသောအားဖြင့်တော့ ပြည်ပနေ မြန်မာ Blogger တွေ အချင်းချင်းပဲ သူ့ blog ကိုယ့် blog သွားလည်ကြ၊ စာတွေဖတ်၊ Comment တွေ ရေးရင်းနဲ့ အထီးကျန်မှုတွေကို ဖြေဖျောက်ခဲ့ရတာတွေကို အသေအချာ မှတ်မိတယ်။ မနိုင်းနိုင်းစနေ၊ ကိုညီလင်းသစ်၊ မစန်းထွန်းနဲ့ သက်တန့်ချိုတို့ကိုတော့ အခုထိ သေသေချာချာကြီးကို မှတ်မိနေတုန်း။ နောက် အာဖရိကမှာ တာဝန်ကျတဲ့ မြန်မာဆရာဝန် Blogger...

ကမ္ဘာသစ်

သူငယ်ချင်းရေ     ငါတို့တွေ ကျောင်းပြီးကတည်းက မတွေ့ကြတော့ဘူးနော်၊၊ ကျောင်းတော်ကြီးတုန်းက ငါတို့တွေ အိပ်မက်တွေကိုယ်စီနဲ့ ဘဝအတွက် အုတ်မြစ်ကိုယ်စီ ချခဲ့ကြတယ်၊၊ တချို့တွေလဲ ကိုယ့်လမ်းကြောင်းပေါ် ကိုယ်စီလျှောက်လို့။ မမျော်လင့်ပဲနဲ့ ဘဝဆိုတဲ့ ပင်လယ်ကြီးက ငါတို့အတွက် ကျယ်ပြန့်လွန်းနေတယ်၊၊     သူငယ်ချင်းရေ မင်းမှတ်မိသေးလား၊၊ ငါတို့တွေ မွေးရပ်မြေ အတွက် အိပ်မက်ကိုယ်စီ မက်ခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ မင်းဖြစ်ချင်ခဲ့တဲ့ အိပ်မက်တွေကို ငါအခုထိမှတ်မိနေတုန်းပဲ၊၊ ဆယ်ကျော်သက် စိတ်ကူးတွေနဲ့ ငါတို့တတွေ လောကကြီးကို လှပသွားအောင် ဆေးရောင်စုံ ချယ်ခဲ့ကြတယ်၊၊ လောဘဇောတိုက်တဲ့ လူတွေအကြောင်း ငါတို့တွေ ဝိုင်းပြီးရှုံ့ချခဲ့ကြတယ်လေ၊၊ အတ္တကြီးတဲ့ လူ့ငနဲတွေရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို ငါတို့တတွေ အံ့သြခဲ့ကြသေးတယ်၊၊     လောကကြီးက ငါတို့ထင်ထားတာထက် ပိုပြီးတော့ ရှုပ်ထွေးနေတယ်၊၊ ရံဖန်ရံခါကြတော့ ငါတို့ထင်ထားတဲ့ မှားယွင်းမှုတွေက လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတွေတဲ့၊၊ ငါတို့တွေအမြဲ ပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်ခြင်းစာတရားက ပျော့ညံ့မှုတဲ့၊၊ သူငယ်ချင်းရယ် မိုးခါးရေတွေသောက်နေတဲ့ လူတွေကြားမှာ ငါတို့ရဲ့ သစ္စာတရားက အရောင်မလက်တော့တာ အမ...